Bir insan hayatı boyunca ortalama 1700 kişiyle ilişki kurar.
Bu ilişkilerden en önemlisi ve referans noktası ise anne-baba ile olan ilişkidir.
Çünkü anne-baba ile olan ilişki hayatın geri kalanını bütünüyle şekillendirir.
En küçük bir olumlu davranış birçok şeyi güzelleştireceği gibi, en küçük bir olumsuzluk hem kendinin hem de başkalarının hayatına mal olur.
-----
Anne ve baba olmak öğrenilebilir bir sorumluluktur.
Hiç kimse doğuştan iyi bir anne-baba olarak dünyaya gelmez.
Sadece iyi anne-baba olabilmek için çaba gösteren ve öğrenen bireyler iyi anne-baba olabilir.
Çocuk bir kamera kayıt cihazı gibidir. Gördüğü ve duyduğu her şeyi kaydeder.
Tek bir amaçla: Daha sonra kendi hayatında uygulamak için!
-----
Çocuk kaç yaşına gelirse gelsin, anne-babanın sevgisine muhtaçtır.
Diğer insanlardansa, özellikle anne-baba tarafından değerli olduğunu hissetmesine her zaman ihtiyaç duyar.
Anne-baba tarafından gördüğü en küçük bir ilgi ya da sevgi kırıntısı veya sıcak bir gülümsemenin değeri yeryüzündeki hiçbir şeyle ölçülemez.
Onlarla geçirdiği kaliteli zamanın her bir saniyesi onun için paha biçilmezdir.
Çocuğa gösterilen koşulsuz ilgi ve sevgi, onun ve çevresindekilerin hayatını güzelleştirmeye hizmet eder.
-----
Anne-babanın çocuk adına "ulaşılabilir" olması onun için değerlidir.
İstediği ve ihtiyacı olduğu anda anne-babanın hem bedenen hem de ruhen yanında olmasını her zaman bekler ve ister.
Çocuk, anne-baba kendisiyle "gurur" duyduğunda mutluluğun doruklarına ulaşır.
Ancak bu gururun kaynağı sadece ve tek başına "başarılı olmak" olmamalıdır.
Bazen kendinden önce yardıma muhtaç başka bir çocuğu düşünmesi, bazen yere çöp atan birini uyarması..
Bazen tüm olumsuzluklara rağmen vazgeçmemesi, bazen düştükten sonra yılmadan tekrar ayağa kalkması..
Onu hayatta az da olsa ileri taşıyacak her hareket ile gurur duyulması onun iyi bir insan olmasını gerçekleştirecek.
-----
Özellikle Y kuşağı anne-babalar çocuklarıyla "arkadaş" derecesinde yakınlık kurmaya çalışıyorlar.
Böyle bir ilişki çocuğa diyalog geliştirme anlamında faydalı olsa da ciddi zararlar da veriyor.
Bu anne-babalar, çocuğun ihtiyacı olan rehberlik ve sınır koyma görevlerini tam anlamıyla yerine getiremiyor.
Sınır konulmayan çocuk ne kadar ileri gidebileceğini, nerede duracağını, neyin doğru ve neyin yanlış olduğunu öğrenemeden ve keşfedemeden yetişiyor.
Anne-baba bu dozu öyle bir ayarlamalıdır ki, çocuk hem her zaman anne-babası yanındaymış gibi güvende olduğunu düşünmeli hem de sanki hiç yanında değillermiş gibi özgür hissetmelidir.
-----
Belki ideal anne-baba olamayabiliriz.
Ancak her şeye rağmen başarılı bir anne-baba olabilmek bizim elimizde.
Çocuğun neye ihtiyacı olduğunu görebilen, ne çok rahat ne de çok katı olmadan çocukla olan iletişim ve eylemlerini kararlılık ve devamlılıkla yürüten anne-babalar olabiliriz.
Çocuğun etik, ahlaki değerlerini ve sorumluluk duygularını geliştirebiliriz.
Çocuğumuz hak ve özgürlüklerinin ne zaman ve nerede başlayacağını ve biteceğini bilen, limitlerinin farkında olan bireylerden olabilir.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder