Bazen evrendeki en yalnız kişi olduğumu hissediyorum.
Kalabalıklar ortasında bile, içimde yankılanan sessizlik bazen her şeyden daha ağır geliyor.
En duyarlı, en bilinçli ve en iyi niyetli insanların da çoğu zaman bu şekilde düşündüğüne defalarca şahit oldum.
Derin düşünenlerin, iyiliği hayatlarının merkezine koyanların yolu çoğu zaman tenha oluyor.
Yalnızlık, fark yaratanların, gerçekten düşünenlerin ve derin hissedenlerin kaderidir derler.
Kendimizi çoğunluktan ayrı telden çalarken bulduğumuzda doğal olarak yalnız hissederiz.
Peki bu duygu, yanlış yolda olduğumuzun işareti mi, yoksa asıl doğruyu aramanın bedeli mi?
Toplumlar çoğu zaman maddi başarıları ödüllendiriyor.
Bu yüzden insanlar daha fazla kazanmak, daha yüksek mevkilere gelmek için hırslanıyor.
Bazıları bunu güvende hissetmenin bir yolu olarak görürken, bazıları da toplumda daha fazla kabul görmekle ilişkilendiriyor.
Ama, başarıyı daha büyük bir anlam çerçevesinde değerlendirenler de var.
İşte bu kişilere başkalarının peşinde koştuğu şeyler anlamsız geliyor.
Bir gün, yine böyle hislerimin yoğun olduğu zamanın birinde çocuklarımın yanında biraz boş konuşmuştum.
Yaptığım her şeyin boşa gideceğini, değişimin imkânsız olduğunu düşündüğüm o anlardan biriydi.
Beni dinleyen 6 yaşındaki oğlumun sözlerinin buz gibi yüzüme çarptığını ömrüm boyunca unutamam:
"Baba, her insan hata yapabilir. Aynı şu an senin yaptığın gibi.
Doğru bildiğine emin olduğun şeyden vazgeçmemeyi sen öğrettin, ama hata yaparak vazgeçiyorsun sanki."
Hayat hiç beklemediğimiz anlarda bizi en derin gerçeklerle yüzleştirir.
En ilginci, bu gerçekleri en saf, en masum ağızlardan duyduğumuzda etkisi daha büyük olur.
Küçük bir çocuğun söylediği tek bir cümle, yılların birikimini, öğrettiklerini ve kendimize dair bildiğimiz ne varsa sorgulatır.
Ebeveynlik, sadece öğretmek değil, aynı zamanda sürekli olarak kendi öğrettiklerimizle yüzleşmek demek.
Bu söz ise, bana yalnız olmadığımı bilmek için illa başkalarına ihtiyaç duymak zorunda olmadığımı hatırlattı.
Belki de asıl mesele, yalnız olup olmamak değil, yalnız kaldığımızda bile içimizde taşıdığımız değerlere ne kadar sahip çıktığımız ile ilgilidir.
Hayattaki çabalarım, hiçbir zaman sadece bireysel bir başarı ya da geçici bir kazanç için olmadı.
Hep daha iyi bir dünyanın, daha bilinçli bireylerin ve daha duyarlı bir toplumun hayalini kurdum.
Ve herşeye rağmen bu yolda verilen emeklerin asla boşa gideceğini düşünmüyorum.
Gerçek başarının, dünyaya bir iyilik, bir güzellik, gözle görülmeyen ama hissedilen izler bırakabilmek olduğuna inanıyorum.
Kendi içlerinde başkalarının göremediği zenginliklere ve büyük dünyalara sahip çok insan var.
Hayatlarını maddi kazançtan, güçten veya şöhretten ziyade iyilik, doğruluk ve çevreye duyarlılık üzerine kuranlar...
Aslında gerçek yalnızlık, bu insanların birbirini görememesi, seslerinin birbirine ulaşamaması…
Söylediklerimiz, yazdıklarımız ve yaptıklarımız bir yerlerde mutlaka bir iz bırakıyor.
Belki bir öğrencinin, belki bir ebeveynin, belki de hiç tanımadığımız birinin zihninde yankı buluyor.
Bir insanın gerçek değerini sahip oldukları değil, verdikleri, dünyaya kattıkları ve geride bıraktığı izler belirler.
