Umut Olur Asra Bedel

Sadece hafızasını kaybetmiş, geçmişini unutmuş, geleceğini düşünemeyen insanlar değil...

Kendi iradesiyle karar veremeyen, kim olduğunu hatırlamayan bireylerdir benliğini yitirenler.

Cengiz Aytmatov zamansız eserinde böyle tanımlar "Mankurt"ları.

Zamansızdır tüm hikaye, çünkü her devirde geçerli olduğu gibi, günümüzde de tanıdık gelir çoğu anlatımı.

Hayatımızda kendi irademizle seçim yaptığımızı zannederiz.

Ancak seçeneklerimizi bile biz belirleyemeyiz.

Çoğu zaman da seçimimiz bizim yerine çoktan belirlenmiş olur.

Aslında modern mankurtluklar içinde yaşar ve en küçük detaylarda bile özgürce irademizi koyamayız.

Bir çocuğun hangi mesleği seçeceği, bir gencin nasıl bir hayatı yaşamak isteyeceği veya bir toplumun neyi alkışlaycağı...

Tüm bunlar çok yüksek oranda bireylerin değil, işleyen sistemin dayattıkları olur.

Çoğumuz da farkında ya da olmadan bu çarkın dişlilerini oluştururuz.

İç dünyamızda şekillenmeyen ama dışardan yönlendirilen "hazır kararlar" ile hayatlarımızı tüketiriz.

Bir mağazaya ya da markete girdiğimizde özgürce seçim yaptığımızı sanarız.

Raflar çeşit çeşit, renk renk ürünlerle doludur.

Seçenekler çoktur ama tam anlamıyla bir özgürlük de yoktur.

Çünkü seçimi yapacak zihnimiz zaten programlanmış ve neye karar vereceği bizim yerimize çok önceden belirlenmiştir. (Reklamlar, 25. kare vs...)

Aynı kafasına deri geçirilmiş mankurt gibi duygularımızı, hayallerimizi ve ihtiyaçlarımızı kurutuyoruz.

Güneşin sıcağına değil ama sürekli bir bilgi bombardımanına maruz kalıyoruz.

En çok tekrar edileni gerçek sanıyor, en çok gösterileni doğru biliyoruz.

Kim olduğumuzu hatırlayamıyor, neyi ne sebeple istediğimizi bilemiyor ve asıl doğruyu seçemiyoruz.

Ama karanlık bile sonsuza dek sürmez eğer umut varsa.

Bir anne hala çocuğuna iyiliği öğretiyorsa, bir genç modaya değil ahlaka uyuyorsa, bir öğretmen inançla vicdan aşılıyorsa, bir yönetici adil davranıyorsa, bir arkadaş sadakatle dost kalıyorsa...

Umut büyük laflarda değil, küçük iyiliklerde yaşıyor.

"Umut" etmek için hiçbir zaman geç değil.

Bizi biz yapan unuttuğumuz değerlerimiz, bastırdığımız vicdanımız, susturduğumuz geçmişimiz...

İnsan hatırladıkça kaybolmaz.

Umut bir ideoloji değil; bir tavırdır.

Sorular sormak, yanlışa ses çıkarmak, kim olduğunu ve nereden geldiğini unutmamaktan geçer.

Her seçim ya bir unutmadır ya da hatırlamaya bir cesaret...

Tek bir insanın uyanışı, tek bir umut kırıntısı, belki de bir asra bedel olacak.